12781 Drążek Andrzej

Miałem 31 lat, gdy usłyszałem diagnozę: stwardnienie rozsiane (SM). Byłem młodym człowiekiem, ale złośliwość tej choroby polega na tym, że atakuje osoby w najbardziej aktywnym momencie życia, gdy mają rodzinę, małe dzieci, plany…

Pomimo choroby, przez wiele lat chodziłem po górach, jeździłem motocyklem i miałem nadzieję, że może to łagodna postać SM, że może mi się uda. Ale z biegiem czasu choroba przyśpieszyła. Najpierw zaparkowała motocykl w garażu na stałe, później zamknęła przede mną wejście do Tatrzańskiego Parku Narodowego, by w ostateczności podarować mi kule i wózek.

Jednak, podobnie jak wiele osób, które chorują na stwardnienie rozsiane wiem, że to ja mam chorobę a nie choroba ma mnie. Dlatego cały czas walczę o sprawność i samodzielność; korzystam z programu lekowego, dbam też o ciągłe ćwiczenia, by wzmacniać mięśnie. Mimo mojego pełnego zaangażowania, nie jestem w stanie osiągnąć tego sam – przyszedł czas na prośbę o wsparcie. Fizykoterapia, sprzęt wspomagający poruszanie, dostosowanie mieszkania do obniżonej sprawności to koszty przewyższające moje możliwości.

Poza tym mam nadzieję, że przy pomocy sprzętu wspierającego elektrycznie poruszanie, wrócę do Zakopanego, do Murowańca, na Morskie Oko, przejadę Doliny Chochołowską i Kościeliską i wypiję kawę na Kasprowym Wierchu. Takie marzenia dają mi siłę do walki o sprawność. Marzenia o chwilach normalności, gdy będę czuł, że niepełnosprawność to nie bariera, której nie dam rady pokonać.