12511 Bobińska Monika

Mam na imię Monika,

Do 2015 roku prowadziłam normalne życie. Pracowałam jako księgowa, wychowywałam dwoje cudownych dzieci, miałam swoje pasje, lubiłam spędzać czas z przyjaciółmi. Wszystko zmienił ból – najpierw w prawym stawie biodrowym, potem także w lewym. Ból narastał każdego dnia, a lekarze wciąż nie potrafili postawić właściwej diagnozy. Nie pomagały żadne leki i środki przeciwbólowe; nie byłam w stanie poruszać się samodzielnie nawet po mieszkaniu. Nie mogłam już chodzić, spać ani myśleć o niczym innym.

Dopiero po 2 latach i 4 miesiącach usłyszałam, co naprawdę mi dolega: jałowa samoistna martwica głów kości udowych.

Konieczna była operacja, na którą jednak musiałam czekać kolejne 2 lata. Do tego momentu miałam na siebie bardzo uważać i poruszałam się już wyłącznie o kulach. Przepisano mi silny lek przeciwbólowy, nazywany przez niektórych syntetyczną morfiną. Biorę go do dziś. W tym samym czasie lekarze stwierdzili u mnie niewydolność nerek. Byłam już bardzo zmęczona bólem, czekaniem i coraz gorszym stanem zdrowia, odbijało się to na mojej psychice. Przy życiu trzymała mnie tylko myśl o niepełnosprawnym synu oraz córce, która w tamtym czasie przygotowywała się do ślubu. Bardzo chciałam wrócić do zdrowia, by móc towarzyszyć moim dzieciom w ich życiu. W ciągu kolejnego roku przeszłam dwie operacje, zakończone długą i trudną rehabilitacją. Wtedy okazało się, że moje serce jest wydolne zaledwie w 35%. Na domiar złego zmagałam się jeszcze z padaczką. Zamiast powoli wracać do zdrowia i sprawności, znów musiałam walczyć o życie.

Od blisko 10 lat jestem na rencie, bardzo tęsknię za pracą i kontaktem z ludźmi. Zmagam się z codziennym bólem, mam coraz większe problemy z chodzeniem, nie zawsze mam siłę samodzielnie poruszać się na wózku inwalidzkim.

Nie chcę się poddawać. Marzę o tym, żeby jeździć samodzielnie na spacery z książką pod pachą, żeby wyjść wreszcie z tego pokoju, który stał się moim więzieniem, ale brakuje mi pieniędzy na odpowiednie leczenie i rehabilitację. Mam jeszcze dużo marzeń i planów. Bardzo chciałabym pomagać innym, podjąć się wolontariatu lub pracy w fundacji, chciałabym też wyjechać jeszcze gdzieś razem z synem.

Dlatego bardzo proszę o wsparcie finansowe, dzięki któremu będę mogła podjąć właściwe leczenie oraz regularnie korzystać z rehabilitacji, a tym samym zyskam większą sprawność i samodzielność.

Z góry dziękuję wszystkim za pomoc.