12602 Solińska Elżbieta

Ta historia zaczęła się w 2010 roku. Miałam wtedy 64 lata i stanęłam przed koniecznością operacji lewego stawu biodrowego – wszczepiono mi wówczas pierwszą endoprotezę. Miałam nadzieję, że po tym zabiegu czeka mnie spokojne życie, ale wszystko potoczyło się inaczej. Okazało się, że operacja się nie udała.

Przez następne osiem lat pięciokrotnie przechodziłam trudne operacje wymiany endoprotezy. Często dochodziło do zwichnięć stawu, przez co dużo czasu spędzałam w szpitalu. Mimo wszystko starałam się być osobą samodzielną i aktywną. Niestety stan mojej nogi cały czas się pogarszał – aż do 2021 roku, kiedy to z powodu krytycznego, nieodwracalnego niedokrwienia, konieczna okazała się amputacja. Pobyt w szpitalu trwał kilka miesięcy, noga była amputowana kilkukrotnie, aż do wyłuszczenia w stawie biodrowym. Po wyjściu ze szpitala proces gojenia trwał jeszcze około roku. W tym czasie z samodzielnej i niezależnej kobiety stałam się osobą leżącą, przykutą do wózka inwalidzkiego, wymagającą wsparcia innych osób.

Mieszkam sama, a dodatkowo na pierwszym piętrze, co znacznie utrudnia mi kontakt ze światem. Moje mieszkanie wymaga ciągłego dostosowywania do potrzeb osoby niepełnosprawnej, co wiąże się z dużymi kosztami. Jednak staram się nie poddawać i walczyć o lepszy los. Moim pragnieniem jest móc poruszać się bez wózka inwalidzkiego. Udało mi się zdobyć protezę modularną nogi z koszem biodrowym, ale potrzebuję długiej rehabilitacji, żebym mogła zacząć z niej korzystać.

Dlatego zwracam się z prośbą o wsparcie finansowe, które pomoże mi w opłaceniu koniecznej rehabilitacji oraz w dalszym usuwanie barier architektonicznych w mieszkaniu.

Elżbieta