12569 Góral Sandra

Mam na imię Sandra. Od urodzenia zmagam się z 4-kończynowym porażeniem mózgowym, co oznacza, że nieodzownym elementem mojego wizerunku jest wózek inwalidzki.

W swoim życiu przeszłam wiele operacji, które dawały nadzieję na samodzielne życie, ale i szybko ją odbierały. Nigdy samodzielnie nie przejdę chociażby jednego metra, a od ciągłego siedzenia w wózku inwalidzkim pojawiły się kolejne schorzenia: skolioza kręgosłupa i napięcia mięśniowe.

Kolejne zwiększanie dawek leków nie przynosi wyników, a spinanie ciała jest coraz bardziej dokuczliwe. Konieczna jest dodatkowa rehabilitacja.

Nadzieją dla mnie byłby zakup kombinezonu Exopulse Mollii Suit, który zmniejsza spastyczność i aktywuje mięśnie, dzięki czemu moja codzienność stałaby się mniej bolesna. Dlatego zwracam się z prośbą o pomoc w sfinansowaniu takiego zakupu.

Mimo moich ograniczeń, nie przestaję marzyć. By zapomnieć o troskach, słucham muzyki i piszę wiersze. Wśród nich jest pięć nagrodzonych, otrzymałam też wyróżnienie w Ogólnopolskim konkursie poezji „Słowa, dobrze, że jesteście” pod patronatem Fundacji Anny Dymnej „Mimo wszystko”.

Dziękuję za Państwa uwagę i wszelkie okazane mi wsparcie.         

Wyróżniony wiersz „Pełnosprawna”

 „Wszędzie by mnie było pełno,

Poszłabym na studia,

Miała pracę

Taką z ludźmi,

Bo lubię pomagać.

Biegałabym,

Jeździła konno,

Pływała,

Każdy dzień zaczynała od tańca,

Nosiła mini

I czerwone szpilki.

Kochałabym swoje ciało

Tak jakoś bardziej.

Smakowałabym samodzielnie zrobiony obiad

I całowała dwie kudłate główki.

A przecież ja jestem…

Pełna.

Jestem jak bombonierka.

Tylko pudełko zbyt szczelnie zamknięte”