12406 Kaczmarski Rafał

Mam na imię Rafał.

Do 2019 roku moje życie toczyło się normalnie, pracowałem za granicą, miałem plany i marzenia. W tamtym czasie coś niepokojącego zaczęło dziać się z moim zdrowiem.

Początkowo dokuczał mi głównie ból barku, dlatego udałem się do ortopedy. Jednak szybko zostałem odesłany do neurologa, a potem na szczegółowe badania w szpitalu. Pierwsze wyniki wskazały na SLA (stwardnienie zanikowe boczne). Załamałem się słysząc taką diagnozę, ale postanowiłem nie poddawać się i znaleźć jak najlepsze formy leczenia. Po wykonaniu pogłębionych badań neurologicznych, lekarz stwierdził u mnie MMN, czyli wieloogniskową neuropatię ruchową z blokiem przewodzenia. Uspokoiła mnie wiadomość, że tę chorobę można leczyć, znacznie spowalniając jej postępy.

Niestety nie było łatwo dostać się wówczas do szpitala z powodu pandemii COVID-19, więc musiałem czekać. Czekałem pół roku bez leczenia i żadnej pomocy, a mój stan pogarszał się w szybkim tempie; ręce i nogi słabły, nie mogłem podnieść szklanki z wodą, miałem problem z poruszaniem się. W czerwcu 2020 r. trafiłem wreszcie na oddział neurologii, gdzie otrzymałem łącznie trzy dawki immunoglobulin, co jest podstawowym sposobem leczenia MMN. Jednak nie przyniosły one dużych efektów, ponieważ nie były podawane systematycznie. Poza odpowiednim leczeniem, bardzo ważna jest również stała rehabilitacja, która pozwala na dłuższe zachowanie sprawności i samodzielności. To wszystko wiąże się z dużymi kosztami, na które mnie nie stać. Obecnie mój jedyny dochód to zasiłek z opieki społecznej.

Choroba osłabia mnie także psychicznie, ale wiem że jeszcze dużo przede mną. Mam kilkuletniego syna, który potrzebuje sprawnego ojca. Chcę żyć i walczyć dla niego.

Dlatego zwracam się do Was z prośbą o pomoc.

Wierzę, że w tych trudnych czasach są jeszcze ludzie o dobrych sercach i pomogą odmienić mój los.

Pamiętajcie, dobro wraca z podwójną siłą.